18/5/2008
Αρκετοί είναι οι Σύλλογοι, ιδιαίτερα από την Αθήνα, που ενδιαφέρονται για μονοήμερες διαδρομές ορεινής πεζοπορίας, τέτοιες που να ταιριάζουν σε όλους, ακόμα και σε αρχάριους. Διαδρομές για νέους πεζοπόρους που θα ήθελαν να γνωρίσουν το βουνό, αλλά και για παλιούς, που τους ενδιαφέρει μια χαλαρή, ήπια πεζοπορία για αναψυχή και να βρεθούν κοντά στη φύση με φίλους συνοδοιπόρους. Η Οίτη προσφέρεται για τέτοιες διαδρομές, γιατί είναι ένα όμορφο και ήπιο βουνό και γιατί είναι στο κέντρο της Ελλάδας, κοντά στην Αθήνα και δίπλα στον άξονα της Εθνικής Οδού.
Η κορυφή Αετός είναι στα βορειοδυτικά της Οίτης με υψόμετρο 1697 μέτρα, η δε Καστανιά Υπάτης είναι ένα ορεινό χωριό μέσα στο πράσινο και είναι ένα από τα ψηλότερα της Οίτης, σε υψόμετρο 1040 μέτρα.
Με τον ΕΟΣ Σπάτων γνωριστήκαμε πριν κάποια χρόνια στα Βαρδούσια. Άνθρωποι με ανοιχτή καρδιά, με τα αστεία τους και με ένα απέραντο χαμόγελο Αυτή τη φορά ήρθαν φορτωμένοι με τις χαρούμενες διαθέσεις τους ζωγραφισμένες στα πρόσωπά τους. Φαίνεται ότι δεν τους απογοήτευσαν οι απανωτές στροφές από τα Λουτρά Υπάτης για Υπάτη, Καπνοχώρι, Μονή Αγάθωνος, Λυχνό και Καστανιά
Ξεκινάμε την ανάβαση από την εξοχική κατοικία, που συναντάμε στο δρόμο Καστανιάς - Νεοχωρίου, την οποία παρακάμπτουμε από αριστερά παίρνοντας το μονοπάτι. Αποφεύγουμε έτσι τα 1,2 περίπου χιλιόμετρα της ασφάλτου από την Καστανιά. Διαφορετικά θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την πλατεία της Καστανιάς, όπου ακριβώς πάνω από το χωριό βρίσκουμε βρύση με άφθονο νερό και αμέσως μετά τη δεύτερη στροφή φεύγει ο δασικός χωματόδρομος για τον Εθνικό Δρυμό, για το καταφύγιο και τις Λιβαδειές. Αυτή είναι μια από τις δύο βασικές εισόδους του Εθνικού Δρυμού. Η ομάδα μας είναι 23μελής. 19 των Σπάτων και τέσσερις εμείς.
Ελάχιστα τα κόκκινα σημάδια της ορειβατικής σήμανσης. Όμως είναι αρκετές οι λευκές ταινίες του Μαραθώνιου της Οίτης, που γίνεται κάθε χρόνο τον Σεπτέμβριο. Ο Μαραθώνιος, που ξεκινάει από την Υπάτη, περνάει κάτω ακριβώς από τον Αετό κι ανεβαίνει στον Πύργο (2152μ), την ψηλότερη κορυφή της Οίτης, κατεβαίνει ξανά στην Υπάτη αφού ανεβαίνει στην Αλύκαινα (2051μ), στο Γρεβενό(2116μ) και περνάει από Λιβαδειές, Περδικόβρυση, Αμαλιόλακα, Αμαλιόβρυση και Ροδοκάλου.
Αμέτρητα τα λουλούδια, οι γλάστρες στον κήπο της φύσης. Πιο ενδιαφέρον έχουν αυτά που φυτρώνουν στο βράχο ή στο πουθενά. Βλέπεις τη δύναμη του σπόρου να φυτρώνει και να δίνει τόση ομορφιά από το τίποτα. Όσο πιο μικρό, τόσο και πιο όμορφο.
Βρισκόμαστε εκτός Εθνικού Δρυμού. Τώρα που η ορεινή κτηνοτροφία αραιώνει στην Οίτη, θα μπορούσε η περιφερειακή ζώνη του Δρυμού να διευρυνθεί και να υπάρξει ένα καθεστώς μερικής προστασίας σε ό,τι αφορά την πανίδα και τη χλωρίδα. Η Ελλάδα συνολικά έχει πολύ μικρό ποσοστό προστατευόμενων δασικών εκτάσεων σε σχέση με άλλες χώρες, αν και διαθέτει την πιο πλούσια χλωρίδα. Ειδικά η Οίτη είναι μια εξαιρετική περίπτωση.Στο 1,5 χιλιόμετρο περίπου, στις Κορομηλιές, συναντάμε την ποτίστρα, η οποία δεν έχει πάντα νερό γιατί η υδρομάστευση χρειάζεται συντήρηση. Η παρουσία της οχιάς στο δρόμο απασχόλησε για λίγο την ομάδα. Ήταν ακόμα επηρεασμένη από το κρύο της νύχτας και δεν είχε ανεβάσει τις άγριες διαθέσεις της. Περνάμε τη σάρα, όπου στις 12 Απριλίου 1936 χάθηκαν τα τρία κορίτσια από το Νεοχώρι. Κατέβαιναν για τον κάμπο και στην απότομη σάρα παρασύρθηκαν από χιονοστιβάδα καταλήγοντας στο βάθος του Παθενορέματος. Βγαίνουμε στην Πάθενα (1460 μ), όπου συναντάμε ξανά το δρόμο για το Νεοχώρι, ένα διάσελο με μοναδική θέα στα Βαρδούσια, τη Γκιώνα και τη Γραμμένη Οξιά.
Από το διάσελο της Πάθενας κινούμαστε νότια ακολουθώντας στην αρχή το δασικό δρόμο και στη συνέχεια το ανηφορικό μονοπάτι. Μπροστά μας το Ζηρέλι, το μικρό οροπέδιο, ακριβώς κάτω απ’ τον Αετό. Φτάνοντας κάτω από τον κώνο της κορυφής ανεβαίνουμε με σχετική δυσκολία προς το βράχο. Οι πιο τολμηροί θα δοκιμάσουν να ανεβούν στο βράχο, αλλά θέλει προσοχή, γιατί έχει αρκετά σαθρά. Μέχρι εδώ ο χρόνος (από το εξοχικό) είναι δύο ώρες περίπου χαλαρό περπάτημα. Από την Καστανιά, να προσθέσουμε μισή ώρα παραπάνω.
Από δω μπορούμε να συνεχίσουμε κατεβαίνοντας τον Αετό από δεξιά και με κατεύθυνση νοτιοδυτικά, συναντάμε τον δασικό δρόμο πάνω από τα Μνήματα, ένα οροπέδιο - λιβάδι. Περνάμε τη μικρή ράχη και κατηφορίζοντας συναντάμε τη βρύση, κάτω απ’ το δρόμο, η οποία ανακατασκευάστηκε το 2000 με δαπάνη του Νεοχωρίτη Γκιάτη Αναστασίου.
Δεξιά και απέναντι το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων, που πανηγυρίζει κάθε χρόνο στις 29 Ιουνίου, στη γιορτή της στρούγκας, συγκεντρώνοντας τους κατοίκους του Νεοχωρίου και όχι μόνο. Είμαστε χαμηλά κάτω από το Βλίτο, στα δεξιά μας ορθώνεται ο στιβαρός όγκος του Ζαμπιοτσούμαρου, ενώ στα ριζά του κυλάει το ρέμα και παράλληλα το αυλάκι, που φέρνει το νερό χαμηλότερα, στα νεοχωρίτικα κήπια. Συνολικός χρόνος μέχρι εδώ τρεις ώρες. Η επιστροφή γίνεται από το ίδιο. Χρόνος επιστροφής δύο ώρες περίπου. Συνολικός χρόνος πέντε ώρες.
